Oczywiście można też pstrykać fotki samemu pomiędzy kolejnymi odsłonami (poza sesją), z czego Roweromaniak ochoczo korzystał.
Całość trwała w naszym przypadku jakieś trzy kwadranse i na końcu każdy z klientów miał zdjęcia z trzech różnych ujęć: dwóch statycznych i jednego w ruchu, jednak z naturą cały ten teatr zbyt wiele wspólnego nie ma. Nie zmienia to faktu, że jest to punkt OBOWIĄZKOWY podczas pobytu: nie pójdziesz, lwa w Senegalu nie zobaczysz i nie będziesz miał się czym pochwalić.
Lwy niecenzuralne
Przedstawienia w rodzaju spaceru z lwami są jednym z głównych motorów napędzających klientów afrykańskim rezerwatom i biurom podróży wyjazdy afrykańskie organizującym. Niektórzy (zwykle różnej maści "ochroniarze") twierdzą, że zwierzęta do nich wykorzystywane są dla bezpieczeństwa klientów faszerowane środkami uspokajającymi, czemu energicznie zaprzeczają właściciele i obsługa rezerwatów. Roweromaniak - przynajmniej jeżeli chodzi o lwy - jest skłonny wierzyć raczej obsłudze: podstawiony na spacer lew zaczął przedstawienie od zgwałcenia partnerki wykazując przy tym jurność trudną do uzyskania pod wpływem psychotropów.
Lwy francuskie
Senegal był przez lata kolonią francuską. Chociaż po uzyskaniu samodzielności próbowano negować wpływ tradycji i obyczajów francuskich, na nic to się zdało. Prawda okazała się brutalna: nawet zwierzęta przejęły obyczaje powszechnie francuskimi zwane, przynajmniej jeżeli chodzi o seks - jak to udowadnia załączony filmik.
Czy jeszcze ktoś uważa iż matka natura wymyśliła seks jedynie dla szybkiego zapłodnienia samicy i że wszelkie odstępstwa od tej formy są wyuzdaniem podsuniętym przez szatana, naturze nieznanym? A może akt ten powinien odbyć się w pozycji misjonarskiej, szybko i bez przyjemności (szczególnie dla samic), a najlepiej we włosienicy? Jeżeli tak, niech jeszcze raz obejrzy ten klip.
Kanie w rezerwacie Fathala
Widząc kanie kotłujące się nad wyspą Gorée zastanawiał się Roweromaniak, czym te niemałe przecież ptaszydła się żywią. Oglądając ich wyczyny Fathala wątliwości nie było: kanie zlatywały się nad stawek przy knajpie gdy obsługa rezerwatu rzucała żyjącym tam krokodylom posiłek w postaci ryb. Z obserwacji Roweromaniaka wynika, że ptaki zjadały więcej ryb od karmionych krokodyli.
Krokodyle w rezerwacie Fathala
Rezerwat Fathala odwiedzany jest dla swoich dwóch głównych atrakcji: przejażdżki samochodowej zwanej safari i sesji zdjęciowej o nazwie spacer z lwami, a krokodyle stanowią w nim jedynie urozmaicenie dla klientów restauracji oraz grup oczekujących. Są tutaj (luty 2020) cztery sztuki tych gadów zamknięte w ogrodzonym stawku położonym tuż obok knajpy, z którego niekiedy wyłażą na brzeg (również wewnątrz ogrodzenia). Dla Roweromaniaka atrakcyjniejsze od samych krokodyli było oglądanie kań i sępów bijących się o wyrzucane dla krokodyli żarełko - ryby i kuchenne odpadki[2].
| [Data utworzenia: 05 kwietnia 2020] |
| zxE400. Rezerwat przyrody Fathala [wybrane] |
Przypisy:
[1] Wcześniejsze aparaty Roweromaniaka były raczej urządzeniami sporych rozmiarów tak, że niektórzy brali je nawet za urządzenia profesjonalne. Roweromaniak miał wcześniej na stanie jeden niewielki aparacik kupiony dla Żony Roweromaniaka, jednak to jest urządzonko dziesięcioletnie, bez stabilizacji, z niewielkim zoomem (x3) i średnią jakością zdjęć.
[2] Wszystkie polskojęzyczne źródła, do których zerknął był Roweromaniak podają jako jedyne trzy gatunki afrykańskie krokodyla nilowego, krótkopyskiego i wąskopyskiego, jednak np. wikipedia angielska wyodrębnia jeszcze jeden gatunek - krokodyla zachodnioafrykańskiego (pustynnego, Crocodylus suchus). I, chociaż strona internetowa rezerwatu Fathala również klasyfikuje krokodyle w rezerwacie jako należące do gatunku West Africa, Roweromaniak tego gatunku nie uwzględnia uznając, że jest tożsamy z krokodylem nilowym.
Powiązania
Zobacz: Zdjęcia z rezerwatu Fathala: [wszystko], [wybrane], safari: [wszystko], [wybrane], [pozostałe], spacer z lwami: [wszystko], [wybrane], niecenzuralne, odsłona 1, odsłona 2, odsłona 3, poza sesją, [pozostałe] zdjęcia ze spaceru, kutasa-olbrzyma oraz [pozostałe] zdjęcia rezerwatu. Zob. też zwierzęta: nosorożca, bawoły, bąkojady, kanie i krokodyle, przyrodzenie strusia. Zob. też filmy z Fathali.
Uzupełnienia: Rezerwat afrykański, Z drugiej strony kadru, Senegambia, dzień drugi (29 lutego 2020), Senegambia, dzień dwunasty (10 marca 2023)
Link zewn.: www.fathala.com.
Położenie GPS: 13.641010,-16.431516.
Byłem tu: 29 lutego 2020, 10 marca 2020.
Turystyczny "rezerwat dzikiej przyrody" w Senegalu oferujący turystom przejażdżkę samochodem (tzw. safari), spacer z lwami, restaurację z widokiem na krokodyle oraz bardzo porządne toalety (szczególnie jak na standardy senegalskie). Rezerwat zajmuje obszar ok. 6000 ha. Bierze udział w programie ochrony oreasów (antylop Derbiego).
Trwająca nieco ponad godzinę przejażdżka po rezerwacie w poszukiwaniu - jak to się mówi - dzikich zwierząt, sprowadzająca się w końcu pory suchej (wówczas na takim safari był Roweromaniak) do odwiedzenia wodopoju i miejsc dokarmiania. W tym okresie jedynym problemem może być odszukanie niezależnych od dokarmiania żyraf, łatwiej sobie radzących w okresie mniejszej dostępności zieleniny - siegają po prostu wyżej od innych zwierząt. Dla Roweromaniaka największymi atrakcjami safari były: polowanie na bąkojady i należący do hipopotama kutas - monstrum.
Bąkojady to ptaki wielkości gołębia spędzające życie na mozolnym wydłubywaniu co smakowitszych insektów z ciał dużych ssaków jak antylopy, nosorożce, bawoły czy żyrafy i zwykle można je dostrzec jedynie na ciałach żywicieli. Podczas afrykańskich wakacji widuje się te ptaszki zazwyczaj jedynie w trakcie samochodowych objazdów sawanny zwanych safari. Jednak takie safari organizuje się dla oglądania dużych zwierząt, którym można przypatrzeć się jedynie z pewnej odległości - dobrej do oglądania i sfotografowania stada bawołów, ale niekoniecznie odpowiedniej do portretowania małych ptaków, więc upolowanie bąkojada w pełnej krasie nie jest łatwe. Posiadacze jedynie smartfonów lub tabletów mogą liczyć - w najlepszym razie - jedynie na kilka drobnych ciałek przyklejonych do nosorożca, które co prawda udaje się od ciała nosiciela odróżnić (chociaż nie zawsze), ale których koloru dzioba już określić łatwo nie będzie - a dziób jest istotną cechą rozpoznawczą gatunku. Trzeba więc mieć jakieś ustrojstwo ze sporym zoomem, a i wówczas polowanie łatwe nie jest tym bardziej, że niejednokrotnie trudno zdecydować się czy pstrykać bąkojada, czy też jego nosiciela. Brakuje czasu nawet na ustawienie kadru, a o ręcznych ustawieniach czegokolwiek można zapomnieć. Fotografuje się z ręki na dużym powiększeniu bez możliwości oparcia się o cokolwiek, co preferuje lekkie ultrazoomy z wizjerem dla oka - aparat przytknięty do oka jest stabilniejszy niż trzymany przed sobą. Przewidywanie podobnych sytuacji skłoniło Roweromaniaka do kupna przed planowanym wyjazdem takiego właśnie małego aparatu z dużym zoomem[1], co okazało się najszczęśliwszym z przedwyjazdowych pomysłów zakupowych.
Objazd rezerwatu właśnie dobiegał końca i Roweromaniak myślał już jedynie o klimatyzowanym autobusie, do którego przesiądzie się za kilka minut gdy nagły rejwach zmusił go do ponownego zerknięcia mijane zwierzęta. Hałas tworzyły głównie głosy niewieście, niektóre roześmiane lub hihoczące, inne wyraźnie skonfundowane, niektóre wręcz jakby zniesmaczone. Powodem był pan nosorożec grzecznie dotychczas sobie polegujący i niezwracający uwagi na otoczenie, który to nosorożec właśnie był wstał i pokazał, co miał, a miał co pokazywać. Żadnej samicy jego gatunku w pobliżu jednak nie było, więc pokaz okazał się daremnym. A samicy nie było gdyż pan ten zachędożył już wcześniej pono aż dwie swoje partnerki na śmierć - taki był łasy na baby.
[Właściwszym określeniem byłaby sesja zdjęciowa z lwami.] Wygląda to mniej więcej tak:
