Bernardyni osiedlili się w Poznaniu w roku 1456, jako pierwsze zgromadzenie franciszkańskie. Pierwszy klasztor był drewniany i mieścił się na prawym brzegu Warty, na osiedlu Piaski. Po zniszczeniu przez powodzie wybudowano w latach 1471-73 nowy - murowany. Budynek ten, położony tuż za murami miejskimi, został zniszczony przez Szwedów podczas potopu. Nowy powstał po północnej stronie kościoła bernardynów w kilku etapach tworząc w XVIII w. wraz z kościołem zamknięty czworobok. Od pn.-zach. do klasztoru przylegała kaplica św. Anny - jedyny ocalały fragment klasztoru średniowiecznego.
Zakon uległ kasacie w 1835 r., a budynki wyorzystano na internat dla gimnazjum Marii Magdaleny. Podczas walk o wyzwolenie Poznania w lutym 1945 klasztor i kościół uległy znacznemu uszkodzeniu. W 1947 zabudowania przejęli franciszkanie z (ówczesnej) franciszkanów z Prowincji Wniebowzięcia NMP. Obecnie klasztor jest siedzibą prowincjała zakonu franciszkanów; mieści też bibliotekę i muzeum.
| [Data utworzenia: 03 lutego 2009] |