Miasto położone ok. 50 km na pn. od Poznania. Powstało w XIV w. (pierwsza wzmianka w dokumentach pochodzi z roku 1381), prawa miejskie od 1427. Jego rozwój związany jest ściśle z historią cystersów łeknieńskich, których własnością był w latach 1451 do 1793. Dzisiejszy Wągrowiec jest miastem liczącym ok. 25 tys. mieszkańców. Leży na przesmyku pomiędzy jeziorami Durowskim i Łęgowskim, nad brzegami Wełny, Nielby i Strugi Gołanieckiej (ciekawostką jest skrzyżowanie Wełny i Nielby, zwane błędnie bifurkacją, utworzone sztucznie podczas prac melioracyjnych w XIX wieku). W 1888 r. miasto otrzymało połączenie kolejowe z Inowrocławiem, a w 1908 r. - z Poznaniem. Niechlubną pamięcią zapisała się w mieście kontrreformacja kościelna: w I poł. XVII stulecia w Wągrowcu spalono 37 kobiet posądzonych o czary. W mieście są trzy zabytkowe kościoły: św. Jakuba, NMP Wniebowziętej i św. Piotra i Pawła. W centrum secesyjne kamieniczki z przełomu XIX/XX stulecia. Ciekawostką jest pseudogotycka wieża Straży Pożarnej - "Wspinalnia". Warte zobaczenia są też barokowe: klasztor cysterski i Muzeum Regionalne - tzw. Opatówka. Na przedmieściu Durowo stoi leśniczówka - dawny dwór.