Późnogotycki z pocz. XVI w., ceglany (chociaż użyto też ciosów granitowych pochodzących z rozbiórki opactwa cysterskiego w pobliskim Łeknie), murowany w układzie polskim, remontowany w 1905-11 (dobudowano wówcza kruchtę frontową). Pseudohalowy ze sklepieniami gwiaździstymi w nawie głównej, prezbiterium i kaplicy oraz krzyżowo-żebrowymi w nawach bocznych. Fasada poprzedzona neobarokową kruchtą. Szczyty budynku tynkowane. Przylegająca od pd. do prezbiterium kaplica MB Różańcowej pochodzi z 1586 r. Obok kościoła dzwonnica z 1847 r. oraz popiersie ks. Jakuba Wujka, urodzonego we Wągrowcu tłumacza Biblii na język polski. Wewnątrz kościoła znajduje się dziewięć ołtarzy renesansowych, barokowych i rokokowych, pochodzących z XVI-XVIII w. Ołtarz główny w formie tryptyku pochodzi z 1595 r. i ma bogatą dekorację snycerską. Znajdujące się w nim obrazy są w większości kopiami - oryginały spłonęły we wrześniu 1939 r. w Warszawie, dokąd przewieziono je do konserwacji. Wnętrze kaplicy MB Różańcowej zdobi renesansowa polichromia, odkryta w 1911 r. podczas prac remontowych. Na sklepieniu kaplicy przedstawiono postacie Chrystusa, proroków i Ojców Kościoła, ewangelistów i polskich świętych. Obraz w ołtarzu bocznym przedstawia MB z Dzieciątkiem i św. Dominikiem. Udokumentowana historia wągrowieckiej parafii sięga XIV w. - zachował się dokument z roku 1381 (najstarsza wzmianka o Wągrowcu) wymieniający jej uposażenie.