Jeden z najpiękniejszych w Wielkopolsce dworków zachowujących dawną formę tego typu budowli, z charakterystycznymi alkierzami, dachem i gankiem. Pierwotny dwór wznieśli w tym miejscu w wieku XVII Koszutcy. Był drewniany, wielkością podobny do obecnego i miał kurną kuchnię. W drugiej poł. XVIII zniszczony budynek rozebrano i postawiono nowy, z wykorzystaniem starych fundamentów, nadając mu formę barokową z centralnie umieszczonym salonem, lecz zachowując typowy styl dworku. Ma on konstrukcję w większej części szkieletową, modrzewiową, częściowo zaś murowaną. Jest parterowy z czterema alkierzami i mieszkalnym poddaszem. Łamany dach kryty jest gontem. Nie ma w nim kuchni - zgodnie z ówczesnym obyczajem przeniesiono ją do oficyny. Nowy dwór wybudował ówczesny właściciel - Józef Zabłocki, starosta trzebisławski. W czasie użytkowania dwór był powiększany, swój dzisiejszy kształt zawdzięcza przebudowie z 1902 r. (przebudowano wówczas alkierze). Do roku 1945 dwór pełnił rolę siedziby rodowej swoich właścicieli (od 1941 bezprawnych). Opuszczony po wojnie nie wrócił w prawowite ręce, lecz, jako rzekomo poniemiecki, został przejęty przez skarb państwa. Budynek podzielono na mieszkania i zdewastowano. Po renowacji służył początkowo jako szkoła, później przeznaczono go na muzeum. Obecnie w dworze mieści się Muzeum Ziemii Średzkiej. Dwór leży pośrodku niewielkiego parku. Zarówno budynek, jak i park są utrzymane w stanie bardzo dobrym. Od września 2001 r. prowadzone są prace przy renowacji parku, odtwarzające na podstawie zachowanej mapy z 1830 r. dawny układ alejek parkowych i jego ogólny wygląd.
