Klasyczny dwór szlachecki, najbardziej znany w polskiej tradycji typ domu, pojawił się w połowie wieku XVII. Wg poradnika z 1659 r. siedzibę należało zbudować podług nieba i zwyczaju polskiego, służyć zaś miała nie tylko jako mieszkanie, lecz i do ozdoby ojczyzny i pozostawienia po sobie trwałych pamiątek. We wszystkich stronach Polski gdy szlachcic budował swój wiejski dom, był on zazwyczaj dworem: był parterowy, symetryczny, z gankiem lub werandą, sienią, stromym dachem, tzw. polskim, krytym gontem, często z alkierzami. Stał w parku i gdy było to możliwe fasadę frontową miał zwróconą na południe. Początkowo były to budowle drewniane (...we brzozowym gaju stał dwór szlachecki, z drzewa, lecz podmurowany...), później szachulcowe lub murowane. Pięknym przykładem takiego domu jest dwór w Koszutach.| [Data utworzenia: brak informacji] |