Okolice Poznania / Kórnik
Tereny zielone: z1101. Arboretum zamkowe w Kórniku
Jeden z najsłynniejszych polskich ogrodów, o unikalnej wartości naukowej i historycznej. Już w końcu XVI w. przy zamku kórnickim istniał ogród włoski. W drugiej połowie XVIII w. Teofila z Działyńkich Szołdrska-Potulicka urządziła na jego terenie park w stylu francuskim ze strzyżonymi żywopłotami, kamiennymi figurami zwierząt i wodotryskami. Kolejna przebudowa parku w latach 1826-1860 była prowadzona przez Tytusa Działyńskiego, który rozpoczął gromadzenie kolekcji drzew i krzewów na wzór podobnych obiektów w Anglii, Francji i w Niemczech. Park został przebudowany w nowym wówczas stylu krajobrazowym zwanym też angielskim, charakteryzującym się swobodnym układem grup drzew, rozległymi przestrzeniami łąk i dalekimi perspektywami. Park kórnicki do dzisiaj zachował wiele elementów takiej właśnie architektury ogrodowej.
Tytus Działyński, a następnie jego syn Jan sprowadzali do Kórnika nasiona i sadzonki licznych drzew i krzewów, najczęściej nieznanych wówczas w Polsce, ze szkółek i najbardziej znanych zakładów ogrodniczych w Anglii, Francji, Holandii i Niemiec, zapoczątkowując powstanie unikalnej kórnickiej kolekcji dendrologicznej, liczącej około 1500 gatunków. Pod koniec XIX w. kórnicki park zawierał niewątpliwie najbogatsze zbiory dendrologiczne na ziemiach polskich i jedne z największych w Europie.
Obecnie park zamkowy podzielony jest na dwie części: bliższą zamku dostępną do zwiedzania oraz oddzieloną ogrodzeniem i ulicą część doświadczalną Instytutu Dendrologii PAN, nazywaną przez Roweromaniaka arboretum PAN, okresowo również otwieraną dla zwiedzających. Istnieje również trzecie arboretum - leśne - znajdujące się na obrzeżach miasta (Las Doświadczalny Zwierzyniec).
[Data utworzenia: brak informacji]


Powiązania 
Zobacz: Zdjęcia Wiosny w Kórniku: [wszystko], (2005): [wszystko], kwiatki, krzaczki, inne oraz (2014): [wszystko], magnolie: klasyczna, żółta, biała i "Susan", azalia "Orlice", laurowiśnia oraz barwinek.
Link zewn.: Strona Instytutu Dendrologii.
Literatura: AZA str. 220, PPZ str. 92, Lit. 6.11.