Będąc na festynie w szreniawskim muzeum Roweromaniak zrazu dostrzegł jedynie wielką lokomobilę rodem z Wrocławia, gdyż jako jedyna nie wśród eksponatów, lecz na placyku w pobliżu wejścia stała. Machina owa zaraz mu ubiegłotygodniowy łykend, "pod parą" spędzony przypomniała, jednakoż w odróżnieniu od machin w Wolsztynie widzianych spokojną była, dymu i pary wokół nie rozdmuchując ani hałasu nie czyniąc; mógł więc Roweromaniak w pobliże podejść i przydatność wehikułu ocenić. Podszedł tedy, spojrzał w górę, spojrzał na boki, fotki sobie i machinie pstryknął, po czy orzekł, iż garażowanie wehikułu trudnym może być, a nadto na podwórko wjechać zapewne się nie uda, chyba że ze zdjętym kominem.Ponieważ nieporęczność używania lokomobili wydawała się oczywistą, ruszył Roweromaniak szukać stosowniejszych dla siebie pojazdów. Samoloty za pawilonami pominął z powodu braku uprawnień do ich prowadzenia, traktory takoż, aż wreszcie w jednym z pawilonów znalazł pojazd odpowiedni: rower z roku 1886, niezbyt duży, poręczny, ledwie kilku przeróbek wymagający - wystarczyłoby łańcuch nowy dać, hamulce, światło, dzwonek i przerzutkę jakowąś dołożyć i przez następne sto lat z okładem jeździć. Już-już chciał Roweromaniak z Dyrekcyją Muzeum sprawę przejęcia pojazdu negocjować, gdy przypadkowo spotkane dobre dusze przypomniały mu o innym niezpieczeństwie z zakupem związanym: otóż możliwym jest, iż korniki i inni drewnożercy mogli konstrukcyję drewnianych kół nadwyrężyć, czego bez szczegółowych badań poznać się nie da; musiał więc Roweromaniak myśl o nowym pojeździe porzucić.
