Wieś ok. 4 km na pn. od Pobiedzisk, jedna z najstarszych w okolicy. Pierwotnie związana z grodem w Moraczewie, istniejącym za czasów państwa plemiennego (przed chrztem Polski), później administracyjnie należąca do kasztelanii na Ostrowie Lednickim. Nazwę wsi wywodzi się od nazwiska rycerza książęcego - Węgla. Pierwsza wzmianka w dokumentach pochodzi z roku 1100. W roku 1266 Bolesław Pobożny lokował tutaj wieś na prawie średzkim. W aktach grodzkich jest odnotowana jako własność królewska i jako taka weszła po roku 1404 w skład starostwa pobiedziskiego. W roku 1471 Kazimierz Jagiellończyk sprzedał wieś wojewodzie poznańskiemu Górce, herbu Łodzia. Wraz z innymi posiadłościami królewskimi Węglewo zostało w 1499 r. wykupione i do 28. maja 1593 r., kiedy to Zygmunt III Waza nadał wieś kościołowi Św. Ducha w Pobiedziskach, było ponownie wsią królewską. W II poł. XVIII w. na części ziem Węglewa powstała kolonia Węgierskie Olędry. Przed rokiem 1888 wieś składała się ze wsi chłopskiej (12 domów, 89 mieszkańców), folwarku (5 domów, 115 mieszkańców) i osady olęderskiej. W roku 1929 przeprowadzono parcelację części ziemi majątku Węglewo.| [Data utworzenia: brak informacji] |
k2509. Kościół św. Katarzyny w Węglewie
|
