Romański kościół ok. 1170 roku restaurowany i przebudowany w wieku XVII wzniesiony na starszym miejscu kultowym. Ceglano-kamienny prostokątny budynek z węższym prezbiterium, półokrągłą absydą i dobudowaną później zakrystią oraz drewnianą wieżą na dachu i drewnianą kruchtą z roku 1967 przy wejściu. Ściany boczne i absydę zbudowano z ciętego kamienia (granit/gnejs), ściany szczytowe z palonej cegły. Grubość ścian wynosi ok. 160 cm. Elewacja częściowo rzeźbiona z zachowanym fragmentem portalu wejściowego w ścianie północnej. Wnętrze otynkowano i pobielono. Świątynia jest jednonawowa z nawą podzieloną na trzy części dwoma rzędami kolumn, prezbiterium zamknięte półkoliście absydą. Dach w większości kryty czarną cegłą, absyda blachą miedzianą, wieża - blachą ocynkowaną. Długość zewnętrzna kościoła wynosi (bez nowej kruchty) 31,5 m, nawa o wymiarach na zewnątrz 21 x 14 m, prezbiterium 7 x 9 m, a absyda 3,5 m. Ostatnia duża renowacja miała miejsce w latach 1972-80. We wnętrzu zachowała się chrzcielnica z XIII w., freski z I poł. XIV w. (odkryte podczas remontu w 1925) oraz krzyż w łuku tęczowym z ok. 1250 roku, przechowywany przed rokiem 1990 w muzeum. Po jednej stronie nawy zbudowano emporę, jest też chór organowy. Budynek jest oświetlony i ogrzewany. Przez pewnien czas świątynia była kościołem kapitulnym i jako taka otrzymywała na utrzymanie dochody z kilku wsi (z terenu większego niż parafia). W czasie wojny na wieży kościoła zainstalowano światła naprowadzające samoloty na pobliskie lotnisko wykorzystywane wówczas przez niemiecką Luftwaffe.