Późnogotycki z lat 1423-31, najstarszy zabytek architektoniczny Szamotuł. Murowany z cegły, wzniesiony w miejscu poprzedniego (drewnianego) kościoła staraniem braci Dorogosta i Wincentego Świdwów Szamotulskich. Początkowo jednonawowy, obecną postać trójnawowej bazyliki zawdzięcza przebudowie wykonanej w latach 1513-42 na zlecenie Łukasza II Górki. Dobudowano wówczas nawy boczne i wieżę-dzwonnicę, zwężono i podwyższono prezbiterium, ustawiono nowe filary i przesklepiono kościół. Od roku 1542 (z przerwą w latach 1939-1999) kościół pełni funkcję kolegiaty. W roku 1569 był świątynią luterańską, w latach 1573-94 należał do braci czeskich. Podczas modernizacji w latach 1884-90 zlikwidowano wieżę i dobudowano kruchtę (od. pd.). Długość świątyni wynosi 47 m (siedem przęseł), szerokość 24, a wysokość nawy - 20 m. Sklepienia w zakrystii kolebkowe, w nawach gwiaździste, ściany wsparte szkarpami, szczyty schodkowe z blendowaniem, szczt wsch. zdobiony sterczynami i przedzielony szkarpą przechodzącą na górze w sygnaturkę.
Okna kolegiaty zdobi 15 współczesnych ołtarzy autorstwa Leonarda Brzezińskiego, Józefa Elsnera, Józefa Oźmina i Mariana Schwartza, niejednorodnych stylistycznie ani tematycznie (powstawały w różnym czasie).| [Data utworzenia: brak informacji] |