Ołtarz główny pochodzi z końca XVII w. Po jego bokach znajdują się rzeźby św. Piotra i św. Bernarda oraz św. Pawła i św. Roberta. Obrazy w ołtarzu przedstawiają wniebowzięcie NMP (główne pole) oraz Trójcę św. (E. Gillern - 1834 r., na górze), a jego ozdobą jest piękne tabernakulum. Imponujące wrażenie sprawia wyposażenie wnętrza świątyni wykonane z czarnego dębu, w tym (m. in) orły strzegące klęcznika przy tronie opackim czy też pięciosiedzeniowe stalle z przełomu XVII/XVIII w. z miejscami rozgraniczonymi kręconymi kolumienkami i niszami, w których umieszczono figurki papieży, kardynałów i opatów cycterskich. W nawie głównej warto też zwrócić uwagę na barokową ambonę z 1720 r., wyróżniającą się bogatą dekoracją snycerską - roślinną i figuralną. Na zaplecku ambony oraz na parapecie umieszczono anioły i dwie sceny z życia św. Bernarda, zaś na baldachimie - św. Bernarda klęczącego przed Matką Boską i Trójcę Świętą. Na ścianie nawy widać bogatą dekorację stiukową ozdabiającą również prezbiterium i transept. Ściany obiega profilowany gzyms, a pod nim widoczny jest fryz, zdobiony liśćmi akantu. Najstarszym zabytkiem snycerskim kościoła jest gotycka rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem z pierwszej poł. XV w. znajdująca się w kaplicy MB Częstochowskiej (kaplica ta została wybudowana przez parafian w roku 1959 przy okazji jubileuszu 60-lecia ks. kanonika G. Siudy w zach. części krużganka - pozostałości po zabudowaniach klasztoru). Częścią świątyni jest zakrystia, w której m. in. portret trumienny opata Mikołaja Żegockiego, namalowany na blasze w XVII w.
Z zabudowań klasztornych, poza wspomnianym krużgankiem, zachował się samodzielny budynek będący pozostałością po pełnej zabudowie wokół wirydarza. Pochodzi z 1604 r. i był przebudowywany w 1767 r. Jest piętrowy, nietynkowany. Teren obok niego zajmuje obecnie ładny park z rosnącym w nim okazałym jesionem.
[Data utworzenia: 31 sierpnia 2011] |