Wkrótce po osiedleniu się w Poznaniu bernardynów^[1] przy klasztorze rozwinęła wspólnota tercjarek (zwanych w Poznaniu beginkami lub begudkami). W poł. XVI w. wspólnota posiadała już murowany budynek^[2]. W 1594 r. wprowadzono klauzurę, przekształcając zgromadzenie świeckie w regularny zakon bernardynek^[3]. Wzniesiono kościół i nowe zabudowania klasztorne. Kasata zakonu nastąpiła w 1821 r. Jego majątek przekazano Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia (szarytkom), które w południowym skrzydle klasztoru uruchomiły szpital; szarytki pełnią swoja misję w (rozbudowanym) szpitalu do dnia dzisiejszego.

[Data utworzenia: 03 lutego 2009]

Przypisy:
^[1] Klasztor bernardynów fundowano w 1456, wspólnota beginek notowana jest już 1458 r.
^[2] Zachowała się informacja z 1559 r., o zgodzie króla Zygmunta Augusta na dokończenie budowy murowanego domu dla tercjarek.
^[3] Klauzurę przyjęło jedynie pięć tercjarek, w tym wdowa Zofia z Rozdrażewskich Smuszewska, pierwsza przełożona bernardynek; był to też pierwszy żeński zakon klauzurowy powstały w Polsce z przekształcenia zgromadzenia świeckiego. Tercjarkom, które odmówiły wstąpienia do klasztoru, pozostawiono stary budynek zgromadzenia i zakazano przyjmowania nowych członkiń.

Powiązania