Parafia w Skórzewie erygowana w roku 1306 wyodrębniona została z parafii św. Marcina w Poznaniu. W XIV w. należała do dekanatu stęszewskiego, od 1959 należy do dekanatu poznańskiego. Pierwszy kościół był fundowany ok. roku 1300, następny został wybudowany w 2. poł XV w. i otrzymał przy konsekracji drugi tytuł (obok św. Marcina), a mianowicie św. Wincentego Diakona i Męczennika. W XVII Grotowie wznieśli nowy murowany kościół późnogotycki, jednonawowy, który już w XIX w. zaczął się chylić ku upadkowi. Długoletnie spory z patronami o wybudowanie nowej świątyni zakończyły się po zakończeniu I wojny światowej. Ks. Stanisław Dołęga-Kozierowski, proboszcz skórzewski (1910-29) rozebrał walący się kościół i postawił w latach 1927-29 nowy, 45 m długi i przeszło 20 szeroki, z wieżą o wysokości 45 m, wg projektu architekta Mariana Andrzejewskiego z Poznania. W czasie okupacji kościół był zamieniony na magazyn wojskowy. Po wojnie został odremontowany, wyposażony w sprzęt i organy. Konsekrował go 27. września 1953 ks. biskup Franciszek Jedwabski, sufragan poznański. Główny ołtarz, wykonany w roku 1775 z czarnego dębu, pochodzi z kościoła w Woźnikach. W latach 70. [ub. w.] kościół otrzymał ogrzewanie, został też zradiofonizowany, a prezbiterium przystosowano do wymogów odnowy liturgicznej Soboru Watykańskiego II. W 1976 kościół otrzymuje pierwszą polichromię. W 1979, zainstalowano automatykę do obsługi dzwonów; jeden z nich z napisem "orex gloriae veni cum pace" pochodzi z roku 1543.| [Data utworzenia: 02 lutego 2014] |
k11240. Kościół św. Marcina i św. Wincentego Diakona i Męczennika w Skórzewie [wybrane]
|
