Wysokie ziele z mnóstwem zazwyczaj purpurowych (niekiedy białych lub kremowych) dzwonkowatych kwiatków kwitnących od czerwca do września. Występuje dziko w Europie zach. i śr. oraz w pn. Afryce (Maroko). W Polsce gatunek został rozpowszechniony w XVIII-XIX w. jako roślina ozdobna i samorzutnie rozprzestrzenił się w środowisku. Występuje na terenie nieomal całego kraju, najliczniej w jego pd.-zach. części. Rośnie głównie w świetlistych lasach, w wolnych przestrzeniach kosodrzewiny, na porębach leśnych i na obrzeżach lasów. Z kłącza wyrasta pojedyncza łodyga o wysokości dochodzącej do 150 cm. Jest gruba, wzniesiona, w górnej części okryta drobnymi, gęstymi włoskami. Zwieszające się w dół kwiaty pojawiają się w górnej części łodygi tworząc jednostronne grono. Owocem jest torebka o jajowatym kształcie, pękająca wzdłużnie. Znajduje się w niej bardzo dużo drobnych, czarnych nasion. Jest rośliną trującą stosowaną niekiedy jako lecznicza. Zawiera saponiny, śluzy i glikozydy o działaniu nasercowym. Bywa też upawiana jako roślina ozdobna.