Poznań / Okolice Starego Rynku
d1404. Pałac Górków
Renesansowy budynek z lat 1545-49 powstały z połączenia kilku kamienic z wykorzystaniem wcześniejszych murów gotyckich. Przebudowany w latach 1601-09, w I poł. i pod koniec XIX w. Poważnie uszkodzony podczas wojny zawalił się po roku 1945 z braku opieki; odbudowany po 1957 r. pełni obecnie funkcje muzealne.
Pierwotna budowla miała zapewne formą mieszkalnej wieży murowanej z kamienia polnego i cegły w narożnikach i zajmowała jednie część dzisiejszego terenu (w kwadracie ulic mieściły się dwie działki). Wieżę oraz działkę sąsiednią kupił ok. 1474 r. Piotr Szamotulski, w 1509 przeszła za Katarzyną Szamotulską jako jej wiano w ręce Łukasza II Górki, a następnie jego syna Andrzeja. Górkowie rozbudowali rezydencję w stylu renesansowym łącząc obie jej części skrzydłem komunikacyjnym z krużgankami w przyziemiu i podnosząc wysokość budynku. Po wygaśnięciu rodu Górków pałac kupiło miasto i odsprzedało na klasztor zakonowi benedyktynek, które połączyły pałac z sąsiednią kamienicą przy ul. Wodnej. Po kasacie klasztoru w budynku mieściła się szkoła średnia dla dziewcząt fundacji Ludwiki Hohenzollern, poźniej (od 1880) był kamienicą czynszową. Po odbudowie budynek przekazano w 1967 r. na siedzibę |¤˛M1400˛Muzeum Archeologicznego|. Odbudowa powojenne była dość nieszczęśliwa: nie przeprowadzono stosownych badań architektonicznych i sugerując się szkicami z późnego okeru odbudowano w zasadzie klasztor benedyktynek, wraz ze zniszczeniami, które jego utworzenie spowodowała w renesansowym kształcie pałacu. Część błędów naprawiono w ostatnich latach przywracając charakter dziedzińcowi pałacowemu (przykrytemu dzisiaj szklanym dachem).
W zewnętrznym wyglądzie budynku uwagę przyciąga portal bramy prowadzącej na dziedziniec (ul. Klasztorna), figurka Madonny z Dzieciątkiem (narożnik Klasztorna/Wodna) oraz portal wejścia głównego (ul. Wodna).
[Data utworzenia: brak informacji]


Powiązania 
Literatura: AZA str. 235, PPZ str. 101, PPZ str. A78.