Bastion III wewnętrznego rdzenia umocnień twierdzy poligonalnej w Poznaniu powstały w latach 1840-46, rozebrany ostatecznie w 1955. Powstała wówczas trójkondygnacyjna, ceglana redita w kształcie podkowy z 36 kazamatami bojowymi traktu zewnętrznego i 24 koszarowymi traktu wewnętrznego. Dziedziniec wewnętrzny bastionu oddzielony był od miasta suchą fosą i murem Carnota. Na szpicy oraz u nasady znajdowały się blokhauzy drogi krytej. Rawelin bastionu miał rozpiętość 180 i długość wzdłuż osi 130 m. Redita przetrwała rozbiórkę umocnień wewnętrznych twierdzy poznańskiej z pocz. XX w. - zachowano ją z przeznaczeniem na koszary. W okresie międzywojennym fort pełnił funkcje magazynu; obiektem militarnym stał się ponownie w 1944 r. Po wojnie rozebrano mury obwodowe fortu wykorzystując cegłę do budowy osiedla na Dębcu, wyrównano teren tworząc niewykorzystany (wówczas) pusty plac oraz zmieniono przebieg ulicy na pd. od fortu: poprowadzono nową ul. Marchlewskiego (dziś Królowej Jadwigi) prostując dawne Wały Warneńczyka - fragment pierścienia ulic powstałego po rozbiórce obwałowań miejskich. Badania archeologiczne prowadzone przed budową gmachu PCF wykazały, że pod gmachem i znajdującym się obok skwerem zachowały się pozostałości bastionu.