Baszta Katarzynek powstała po 1275 r. jako otwarty od strony miasta wykusz w wewnętrznym pierścieniu murów obronnych. Miała wówczas cztery kondygnacje: ślepe przyziemie, dolną kondygnację z dwoma wąskimi strzelnicami w ścianie czołowej, kondygnację na poziomie chodnika dla obrońców muru, również z dwoma strzelnicami (szerszymi) oraz krenelaż (blanki). Oryginalną XIII-wieczną basztą jest wschodni fragment wyższej części budynku widoczny na lewo (na zdjęciu od str. pn.) od charakterystycznej pionowej rysy w murze. Ok. 1430 roku baszta zastała zamknięta ścianą od strony miasta i przykryta dachem, a w 1503 włączona do zespołu klasztornego katarzynek. Spłonęła w pożarze miasta w 1536, odbudowana, przed 1655 powiększona o część zachodnią, pierwotnie wyższą, podczas remontu w 1926-27 zrównaną wysokością ze starszą częścią. Dobudówka z zach. (prawej) strony została dostawiona do wewnętrznego muru obronnego w czasach późniejszych.| [Data utworzenia: 11 grudnia 2008] |